27.10.10

Γιαννούλης Χαλεπάς ψυχοπαθής ή ιδιοφυία;


Ο Γιαννούλης Χαλεπάς γεννήθηκε το 1851, γόνος διάσημης οικογένειας μαρμαρογλυπτών από την Τήνο. Η οικογένεια του διατηρούσε επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με υποκαταστήματα σε Βουκουρέστι, Σμύρνη και Πειραιά.

Από το 1869 έως το 1872, ο Γιαννούλης Χαλεπάς μαθήτευσε στο Σχολείον των Τεχνών με δάσκαλο τον Λεωνίδα Δρόση. Πήρε υποτροφία από το Πανελλήνιο Ιδρύμα Ευαγγελιστρίας Τήνου, για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Μόναχο με δάσκαλο τον Μαξ φον Βίντμαν (Max von Windmann).

Δύο από τα πρώτα του έργα ήταν "Το παραμύθι της Πεντάμορφης" και "Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα" πήραν βραβεία στο Μόναχο κατά τη διάρκεια των σπουδών του.

Το πιο διάσημο γλυπτό του, η " Κοιμωμένη" για τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Την Κοιμωμένη του από το πήλινο πρόπλασμα την μετέφεραν αργότερα στο μάρμαρο οι μαρμαρογλύπτες Χαμηλός και Αλεξάκης.

Τον χειμώνα του 1877 προς 1878, ο Χαλεπάς υπέστη νευρικό κλονισμό. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, άρχισε να καταστρέφει έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει.

Στο Ψυχιατρείο, οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942.

Το 1902 η μητέρα του πήγε στο Ψυχιατρείο για να τον πάρει πίσω μαζί της στον Πύργο της Τήνου. Η μητέρα του πίστευε ότι ο γιος της τρελάθηκε από την τέχνη. Για τον λόγο αυτό, δεν του επέτρεπε να ασχοληθεί ξανά με την γλυπτική, σε σημείο που αν εκείνος έφτιαχνε κάτι στοιχειώδες με κάρβουνο ή πηλό εκείνη το κατέστρεφε.

Το 1916 μετά το θάνατο της μητέρας του, ζούσε πάμφτωχος βοσκώντας πρόβατα και φέροντας το βαρύ στίγμα του τρελού του χωριού. Βρήκε ωστόσο το κουράγιο και άρχισε ξανά να ασχολείται με την γλυπτική. Τα μέσα που διέθετε ήταν παντελώς πρωτόγονα και το επαρχιακό περιβάλλον εχθρικό προς κάθε τι διαφορετικό, αλλά εκείνος με πείσμα άρχισε να δημιουργεί για να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.

Μετακόμισε στην Αθήνα όπου έμενε με την ανιψιά του. Έλεγε για τη δουλειά του, "Οταν αρχίζω το γλυπτό μου, ο Ικαρος και ο Δαίδαλος βρίσκονται μαζί". Και στην ανιψιά του που τον ρώτησε ποιός ήταν ο Ικαρος και ποιος ο Δαίδαλος, απαντά: "Εγώ είμαι ο Ικαρος και ο Δαίδαλος είναι ο πηλός".

Τα έργα του Γιαννούλη Χαλεπά χωρίζονται σε δύο περιόδους, μέχρι το 1878 και μετά το 1916. Προ και μετά της ασθενείας του δηλαδή. Έχουν σωθεί γύρω στα 150 έργα του.

Πέθανε το 1938 αφού πλέον είχε γνωρίσει τη δόξα, ήταν πανελληνίως γνωστός και τον θεωρούσαν πρωτοπόρο.

wikipedia

15.10.10

Blog action day 2010


Πείνα, επιδημίες, πόλεμος, έλλειψη πόσιμου νερού, απαγωγές παιδιών με σκοπό να τα κάνουν στρατιώτες. Ο τρίτος κόσμος έχει πολλά προβλήματα, αυτά είναι ίσως τα πιο γνωστά.

Το blog action day 2010 (ημέρα δράσης των bloggers) διάλεξε το πρόβλημα που λέγεται έλλειψη πόσιμου νερού. Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στη γή δεν έχουν πρόσβαση στο πόσιμο νερό. Το να ανοίγουν τη βρύση, κάτι που για μας είναι καθημερινότητα, γι αυτούς είναι πολυτέλεια.

Μάλιστα το νερό είναι μέρος και των υπόλοιπων προβλημάτων του τρίτου κόσμου, των φτωχότερων δηλαδή κρατών. Στην Υποσαχάρια Αφρική γίνεται πόλεμος για το νερό, σε πολλά μέρη του κόσμου η έλλειψη του νερού προκαλεί επιδημίες.

Ίσως εμείς να μη μπορούμε να κάνουμε πολλά, μα αυτοί που διοικούν το πλανήτη δεν έχουν καμία δικαιολογία. Διαθέτουν όλα τα απαραίτητα μέσα και πόρους για να σώσουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων παιδιών και όμως κωφεύουν.

Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενώσουμε τις φωνές μας, ώστε να γίνουν μιά φωνή τόσο δυνατή που θα την ακούσουν θέλουν δε θέλουν.

9.10.10

Ήθελε κάποτε να γίνει πρόεδρος ο φετινός νομπελίστας λογοτεχνίας

Στον Περουβιανό συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα 74 ετών, έδωσαν φέτος το Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο Βάργκας γεννήθηκε το 1936 στην Αρεκίπα, στο νότιο Περού. Παντρεύτηκε στα 19 του την κατά 15 χρόνια μεγαλύτερη θεία του. Σήμερα ζει με τη δεύτερη σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους.

Συγγραφέας, πολυδιαβασμένος, πολυμεταφρασμένος και πολυβραβευμένος. Στο έργο του προτάσσει τον αγώνα του ανθρώπου σε κάθε μορφή εξουσίας, λογοτεχνία σημαίνει διαφωνία και εξέγερση λέει ο ίδιος. Μάστορας της γραφής, με συναρπαστική αφήγηση, το έργο του αναγνωρίστηκε διεθνώς.

Πολυγραφότατος ο Περουβιανός συγγραφέας, περίπου τριάντα μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και θεατρικά.

Το 1987 διεκδίκησε την προεδρία της χώρας του, πιστεύοντας ότι ο συγγραφέας πρέπει να παρεμβαίνει στα κοινωνικά πράγματα. Ξεκίνησε μία τρίχρονη προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία του Περού, για να ηττηθεί το 1990 από τον δημαγωγό Αλμπέρτο Φουτζιμόρι. Απέδωσε την ήττα του σε έναν «βρώμικο πόλεμο» και έφυγε από τη χώρα. Το 1993 πήρε την ισπανική υπηκοότητα.

Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος, τηλεοπτικός παρουσιαστής και καθηγητής σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.

Ήταν μέσα στα φαβορί στα γραφεία στοιχημάτων σε όλο το κόσμο.

2.10.10

Διονύσιος Τσόκος ο πρώτος μεγάλος Έλληνας ζωγράφος μετά το 21

θανατος Μποτσαρη εργο Τσοκου

βαπτιση Ζακυνθος εργο Τσοκου
Ο Διονύσιος Τσόκος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1814 από Ηπειρώτες γονείς, θεωρείτε ένας από τους πρώτους αν όχι ο πρώτος εθνικός ζωγράφος της μεταοθωμανικής Ελλάδας.

Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα έλαβε κοντά στον Νικόλαο Καντούνη ο οποίος δηλώνε αυτοδίδακτος και ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Έτσι ο Τσόκος, έλαβε από τον δάσκαλό του όχι μόνον καλλιτεχνική παιδεία, αλλά και έντονη εθνική συνείδηση.

Θ.Φαρμακιδης εργο Τσοκου

Το 1844 ήταν στην Βενετία, όπου παρακολούθουσε κανονικά μαθήματα ζωγραφικής με δάσκαλο τον ιταλό Λουδοβίκο Λιππαρίνι, με του οποίου την παρότρυνση άρχισε να ασχολείται με ιστορικά θέματα και με προσωπογραφίες.

Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου δημιούργησε σπουδαίους πίνακες όπως: Φυγή από την Πάργα (1849), Ο όρκος των Φιλικών (1849), Η δολοφονία του Καποδίστρια (1850). Το 1856 διορίστηκε καθηγητής σχεδίου και ζωγραφικής στο Αρσάκειο.

φυγη απο Παργα εργο Τσοκου


Εντυπωσίασε τους τεχνοκριτικούς με τις προσωπογραφίες του, ιστορικά πρόσωπα καθώς και προσωπογραφίες καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διακρίθηκε στην Έκθεση των Τεχνών που διοργάνωσε η σχολή καλών τεχνών (Σχολείον των Τεχνών λεγόταν τότε).

Πέθανε το 1862 υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες.