Αγωνιστές bloggers

Αν με ρωτούσες πριν από λίγους μήνες, ποιος είναι ο σκοπός του blogging; Θα απαντούσα ψυχαγωγία, απόκτηση γνώσεων και πληροφοριών και ένας τρόπος επικοινωνίας ανθρώπων χωρίς να συνεπάγεται προσωπική γνωριμία.

Τον τελευταίο κυρίως καιρό έχω παρατηρήσει ότι κυρίως νέοι άνθρωποι χρησιμοποιούν το blogging σαν μέσο κοινωνικών αγώνων. Από την απεργία πείνας του Θ. Τενέζου ενάντια στα καρτέλ που μέχρι και ζωντανή κάλυψη υπήρχε σε ορισμένα blogs, την προσπάθεια απελευθέρωσης της ανήλικης Χριστίνας Κυριμοπούλου που φυλακίστηκε για πρώτη φορά στα 13 της χρόνια. Συμπαράσταση στο λαό της Παλαιστίνης μα και το πιο απλό την προσπάθεια να βρεθεί στέγη για κάποιο αδέσποτο σκύλο.

Είναι άραγε θετικό αυτό ή όχι; Από τη μία δείχνει ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που ενδιαφέρονται, τα κακώς κείμενα η δυστυχία του συνάνθρωπου συγκινούν μια μεγάλη μερίδα που προσπαθεί να βοηθήσει κάνοντας το πρόβλημα γνωστό ευρύτερα ώστε να δοθεί λύση.
Από την άλλη αντί να βγουν κάποιοι στα πεζοδρόμια, να συμμετάσχουν σε διαδηλώσεις, να κάνουν καταλήψεις κτλ, δίνουν τον αγώνα τους από την ασφάλεια του σπιτιού τους με το πλεονέκτημα της ανωνυμίας.

Η πολιτεία πάλι πως θα αντιδράσει άν η μορφή αυτή αντίστασης επεκταθεί γιατί ο αριθμός των bloggers και των χρηστών του διαδικτύου αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς. Με ποιο τρόπο και με ποιες δυνάμεις θα προσπαθήσει να καταστείλει την αντίδραση, μήπως με διαδικτυακά ΜΑΤ που θα αποτελούνται από hackers που θα σαμποτάρουν με virus τα blogs που αντιστέκονται ή απλώς θα καταργήσει την ανωνυμία;

Να και ένα παράδειγμα blog κοινωνικού αγώνα . Ελπίζω εκ του αποτελέσματος να αποδειχθεί θετική η συμβολή του blogging στη βελτίωση του κόσμου που ζούμε και μετά από χρόνια όπως μιλάμε σήμερα για τη γενιά του εμφυλίου, τη γενιά του πολυτεχνείου και τη γενιά της Γένοβας να λένε για τη γενιά των blogs.