Ζωή - τέχνη - επανάσταση

Αυτό;


ή αυτό;


Η τέχνη

Αν ρωτήσεις τι είναι τέχνη θα σου πουν πως είναι ο τρόπος μεταφοράς της ψυχής των εμπειριών και των βιωμάτων ενός ανθρώπου - καλλιτέχνη σε κάποιον ήχο - εικόνα ή αντικείμενο το οποίο όταν το δει ή το ακούσει κάποιος θα το κατανοήσει σε σχέση με τα δικά του βιώματα και θα νιώσει συναισθήματα, χαράς , λύπης, θυμού, ευφορίας τα οποία ανάλογα με την ποιότητα του έργου τέχνης θα είναι πολύ ή λίγο έντονα.

Η τέχνη είναι καθρέφτης της ζωής. και πολλές φορές όπως και η ζωή έχει όρια.
Τα όρια αυτά είναι στο χέρι του καλλιτέχνη να επαναστατήσει και να τα σπάσει. Όπως π.χ ο Πικάσο κατάλαβε πως με τη συμβατική απεικόνιση ενός πίνακα δεν μπορεί να εξωτερικεύσει όλα τα συναισθήματα που τον κατέκλυζαν έτσι άρχισε να ζωγραφίζει όπως έβλεπε η ψυχή και όχι τα μάτια.

Η επανάσταση

Ήταν δύσκολες εποχές από τη μία οι φασίστες και από την άλλη οι κουμουνιστές, οι μπολσεβίκοι όπως τους έλεγαν τότε είχαν βάλει στη μέση τον κόσμο και τον χτυπούσαν με μανία. Όμως ο κόσμος επαναστάτησε και μετά το παγκόσμιο πόλεμο σταμάτησε το φασισμό και προσπάθησε να φέρει ισορροπία στη κοινωνία.

Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και παλιότερα με τους "αριστοκράτες" του μεσαίωνα που προκάλεσαν τη Γαλλική επανάσταση και την αναγέννηση στην τέχνη και τη ζωή.


Υπάρχουν όμως και παραδείγματα με πολύ άσχημη κατάληξη:

Όπως η επανάσταση των δούλων με το Σπάρτακο στην αρχαία Ρώμη. Αιματοκύλισμα χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα, η επανάσταση απέτυχε.

Τον Διονύσιο τον "σκυλόσοφο" ή "φιλόσοφο", τον έχετε ακουστά; Το 1610 οι Τούρκοι φερόταν πολύ σκληρά στους υπόδουλους Έλληνες από αντίδραση για μια επανάσταση που είχε γίνει στη Βλαχία. Σκληρή φορολογία και παιδομάζωμα.

Ο Διονύσιος μητροπολίτης Λαρίσης - Τρίκκης προσπάθησε να αντιδράσει, κατάφερε να ξεσηκώσει τη Θεσσαλία και την Πελοπόννησο αλλά η εξέγερση απέτυχε. Ο πατριάρχης τον καθαίρεσε, ως "τολμηρώς καί αλογίστως αποστασίαν μελετήσας κατά της βασιλείας του πολυχρονίου Μεχμέτ". Όπως λένε τα αρχεία του πατριαρχείου.

Αυτός όμως δεν το έβαλε κάτω επέστρεψε και προσπάθησε να ξεσηκώσει την Ήπειρο. Όμως το ποτήρι είχε ξεχειλίσει, οι άνθρωποι είχαν μετατραπεί σε αιμοδιψή τέρατα.

Τον Σεπτέμβριο του 1611, χίλιοι γεωργοί και βοσκοί με ακόντια και τόξα όρμησαν στα τουρκοχώρια Ζαραβούσα καί Τουρκογρανίτσα καί κατέσφαξαν τούς κατοίκους τους. Έπειτα κινήθηκαν στα Ιωάννινα και τη νύκτα της 11ης Σεπτεμβρίου ξεχύθηκαν στην πόλη ψάλλοντας "Κύριε ελέησον" και φωνάζοντας "χαράτσι χαρατσόπουλον", ειρωνευόμενοι τούς τουρκικούς φόρους ενώ πυρπόλησαν τό διοικητήριο του Οσμάν πασά, ο οποίος όμως κατόρθωσε να διαφύγει.

Την επόμενη μέρα ο πασάς επανήλθε και μέ λίγους ιππείς, χριστιανούς σπαχήδες και με τούς τουρκόφιλους κληρικούς, διέλυσε εύκολα τούς επαναστάτες. Ο Διονύσιος κρύφτηκε στη σπηλιά της εκκλησίας του Ιωάννου του Προδρόμου, όπου τον ανακάλυψε και τον κατέδωσε κάποιος Εβραίος. Ο Διονύσιος γδάρθηκε ζωντανός, το δέρμα του τό γέμισαν με άχυρα και αφού τό περιέφεραν από πόλη σε πόλη για παραδειγματισμό, τό έστειλαν μαζί με 85 κεφάλια στον σουλτάνο. Τούς συνεργάτες του Διονύσιου τούς συνέλαβαν καί αυτούς, τούς σούβλισαν και τούς έψησαν ζωντανούς. Οι σφαγές και η τρομοκρατία απλώθηκαν σε ολόκληρη την Ήπειρο, το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου καταστράφηκε και οι χριστιανοί πού ζούσαν στο κάστρο των Ιωαννίνων εκδιώχθηκαν.

Το σήμερα

Πολλά τα παραδείγματα και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Απατεώνες της πολιτικής από τη μια και απατεώνες της οικονομίας "αγοράς" από την άλλη, έβαλαν στη μέση την κοινωνία και τη χτυπούν αλύπητα. Πολιτικοί από όλο τον κόσμο μαζί με τη σημερινή "αριστοκρατία", λίγες χιλιάδες ανθρώπων που έχουν μαζέψει με δόλια μέσα τον πλούτο που θα έπρεπε να είναι μοιρασμένος στα δισεκατομμύρια των σημερινών "σκλάβων", των πολιτών του κόσμου. Με τα μέσα ενημέρωσης στο πλευρό τους μας παρουσιάζουν το μονόδρομο που θα τους επιτρέψει να κρατήσουν τα κεκτημένα τους.

Πλησιάζει το ξέσπασμα κάθε μέρα και περισσότερο μα ένα είναι το ερώτημα.

Όταν γίνει η επανάσταση θα πετύχει και θα αλλάξει η κοινωνία; ή θα πνιγεί στο αίμα και θα γυρίσουμε στο μεσαίωνα.