Προβληματισμοί

Μέχρι τώρα ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο. Οι εθνικές μας γιορτές 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου μόνο το συναίσθημα της υπερηφάνειας μου έφερναν και παρά το ότι δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τις παρελάσεις, ποτέ δεν είχα προβληματιστεί για κάτι.

Πρόσφατα διάβασα πως η χώρα μας είναι η μόνη που δε γιορτάζει την απελευθέρωση από τους Γερμανούς.

Γιατί άραγε γιορτάζουμε τις αρχές των πολέμων και όχι το τέλος τους. Δέ θα ήταν πιο λογικό να γιορτάζει κάποιος το τέλος του πολέμου; να γιορτάζει που επι τέλους ήρθε η ειρήνη. Δεν είναι λίγο παράλογο να γιορτάζεις το ότι μπήκες σε πόλεμο;

Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως υπάρχουν τεχνικοί λόγοι. Όταν έφυγαν οι Γερμανοί από τη χώρα, μπήκαμε σε εμφύλιο και από το Τουρκικό ζυγό η Ελλάδα απελευθερώθηκε σταδιακά κομμάτι κομμάτι και ακόμα υπάρχουν εκκρεμότητες.

Για σκεφτείτε το λίγο, μήπως έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία μας σαν λαό; Δε ξέρω αλλά είναι καλό να προβληματιζόμαστε και με κάτι άλλο εκτός από τα οικονομικά, εκτός από το χρήμα!


Ο πίνακας είναι του Salvador Dali

1ος (παγκόσμιος) οικονομικός πόλεμος

Ηχούν τα τύμπανα του πολέμου.

Επιδρομή των Υξώς στην Αίγυπτο, κάθοδος των Δωριαίων, Πελοποννησιακός πόλεμος, πόλεμος των Συρακουσών (Αννίβας vs Ρώμη), 30ετής πόλεμος, 100ετής πόλεμος(Γαλλία vs Αγγλία), πόλεμος των μπαχαρικών, πόλεμος των Μπόερς, Βαλκανικοί πόλεμοι, 1ος παγκόσμιος, 2ος παγκόσμιος, Κορέα, Βιετνάμ, πόλεμος για το πετρέλαιο (ΙΡΑΚ) και πόσοι άλλοι που μου διέφυγαν.

Τώρα ξεκίνησε ο 1ος οικονομικός (λογιστικός) πόλεμος. Μεγαλοεπενδυτές, μεγαλοτραπεζίτες, μια ομάδα 500 περίπου οικογενειών, άνοιξε πόλεμο εναντίων του υπολοίπου πληθυσμού της γης και των οργανωμένων κοινωνιών (κράτη).

Το 1985 μόνο ο σουλτάνος του Μπουρνέϊ είχε περιουσία λίγο πάνω από 1 δις δολάρια και η βασίλισσα της Αγγλίας πλησίαζε (γύρω στα 950 εκατ.). Σήμερα 25 χρόνια μετά 81 άτομα έχουν πάνω από 10 δις δολάρια ο καθένας και 1210 πάνω από 1 δις.

Το 0,1% κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου. Ορισμένοι από αυτούς χρηματοδοτούν εδώ και χρόνια όλα σχεδόν τα κράτη του κόσμου. Αφού ήδη μάζεψαν όλα τα υλικά αγαθά τώρα το μόνο που μπορούν να πάρουν είναι η ελευθερία, θέλουν να υποδουλώσουν τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η Ελλάδα αποτελεί ένα πείραμα για να διαπιστώσουν αν αυτό που επιδιώκουν είναι εφικτό.

Εμείς τι θα κάνουμε;
Πώς θα αντιδράσουμε άραγε;

Ήδη πήρε σειρά η Ιταλία και ακολουθούν άλλες χώρες.

Ο υπόλοιπος πληθυσμός της Ευρώπης και του κόσμου όλου ίσως, πώς θα αντιδράσει;
Περιμένουμε με αγωνία το επόμενο βήμα, πιό θα είναι άραγε;

Λίστα των πλουσιότερων ανθρώπων στο κόσμο

Ο πίνακας είναι του Γκόγια και είναι το πορτραίτο του Δούκα του Ουέλινγκτον.

Καζαντζάκη ανεβάζει το "Θέατρο της Ημέρας"

Ένα από τα σπουδαιότερα και πιο διαβασμένα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, "η Ασκητηκή", παρουσιάζεται στο "Θέατρο της Ημέρας" σε θεατρική προσαρμογή και σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου.

Το έργο για το οποίο το 1930 , ο Καζαντζάκης θα δικαζόταν, πάλι για αθεϊσμό. Η δίκη ορίσθηκε για τις 10 Ιουνίου, αλλά κι αυτή δεν έγινε ποτέ. Η Ασκητηκή, το φιλοσοφικό αυτό έργο του Καζαντζάκη, δημοσιεύτηκε το 1927 στο περιοδικό Αναγέννηση, του Δημήτρη Γλυνού.

Τρεις φορές προτάθηκε ο Καζαντζάκης για το Βραβείο Νόμπελ. Την πρώτη απ' την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, που τον έχει Πρόεδρο, έχοντας συνυποψήφιό του τον Άγγελο Σικελιανό. Ενώ δυο φορές το 1952 και 53 προτάθηκε, απ' τη Νορβηγική Εταιρεία Λογοτεχνών, ποτέ όμως απ' την Ακαδημία της Αθήνας.

"Η "Ασκητική" αποδεικνύεται ένα προφητικό έργο των καιρών μας, που μας παροτρύνει να σιωπήσουμε ώστε να αφήσουμε τον αληθινό εσωτερικό μας κόσμο να ακουστεί, λέει για το έργο ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος.

Βοηθός σκηνοθέτη είναι η Ανδρομάχη Μοντζολή, η μουσική είναι του Δημήτρη Παπαδημητρίου, τα σκηνικά-κοστούμια της Μάιρας Βαζαίου.

Παίζουν: Γιάννης Θωμάς, Θάλεια Αργυρίου, Δημήτρης Γρηγοριάδης, Σοφία Κομινέα, Λευτέρης Βλάχος, Εύη Καραδήμα.


Η Ασκητηκή από το Salvatore Dei (όλο το κείμενο)

Θέατρο της ημέρας Facebook


Έναρξη παραστάσεων: Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011
Παραστάσεις κάθε Παρασκευή , Σάββατο και Κυριακή,
ώρα: 9:15 μ.μ.

Αχνοφαίνεται

Χοντροί και λιγνοί μας ορίζουν τη ζωή
Άμποτ και Κοστέλο, γνωστοί σαν τροϊκανοί μας ρουφάνε τη ψυχή.

Μας ψεκάζουν μας χτυπούν, το αίμα μας με καλαμάκι το ρουφούν.
Για το καλό μας, θέλουν να ελέγχουν το μυαλό μας.
΄Ολοι μέσα στο μαντρί με τα χέρια μας δεμένα, τα πόδια μας τσιμεντωμένα.
Όταν έρχεται ο λύκος όλοι αναρωτιούνται μήπως.....
παϊδάκια θα τους κάνουν ή στη σούβλα θα τους βάλουν.

Πρόβατα μες το μαντρί, κουρεμένοι αχινοί,
που αν τους στείλουνε στον άδη...
Νόμισμα; Δε θα μπορούνε να πληρώσουν το βαρκάρη.



Κάπου μακρυά στο βάθος αχνοφαίνεται ένα φως.
Το είδανε λοιπόν το φως, ένας ξύπνιος κι ένας τύπος με φαλάκρα,
ένας μάγκας κι ένας βλάκας κι άλλος ένας που τον φώναζαν μαλάκα,
ένας φλώρος, ένας τάπας κι ένας μπρατσαράς που ήτανε λιγάκι φαφλατάς,
ένας με μεγάλη μύτη κι ένας με ωραίο σπίτι, είχε μέσα και πισίνα μα είχε ρέψει από τη πείνα.

Τρέξαν όλοι προς το φως, μία σπίθα αναμμένη, όλοι φώναζαν εγώ! και τραβούσε ο ένας τον άλλο.
Δικό μου, δικό μου, για πάρτη μου κι έγιναν ένα κουβάρι και κυλίστηκαν στη σπίθα.
Ώσπου η σπίθα έσβυσε....... επικράτησε ησυχία.

Όταν είχαν φύγει όλοι για να μπούνε στο μαντρί
κάπου μακρυά στο βάθος, σα μικρή πυγολαμπίδα ένα φως
μα ευτυχώς δεν το είδε κανείς που άρχισε να αχνοφαίνεται.