Καθώς τα χέρια μου έπλενα στη βρύση τη μαρμάρινη,
ξέρεις,
τη βρύση τη μαρμάρινη που είναι στη πλατεία.
Προσπαθούσα να καταλάβω τι μου θύμιζε ο ήχος του νερού;
μήπως νομίσματα που κουδουνίζουν;
ξέρεις,
στα χέρια του τσιφούτη του τοκογλύφου, όταν γεμάτος χαρά και ευχαρίστηση τα κουδουνίζει.
μήπως κελαδίσματα πουλιών;
ξέρεις,
όταν το χάραμα με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου κελαηδούν όλα μαζί,
μήπως το θόρυβο που κάνει ο αέρας;
ξέρεις,
όταν φυσά ανάμεσα στα γεμάτα φύλλα δένδρα.
Και τελικά το βρήκα, ξαφνικά ήμουν σίγουρος τι μου θυμίζει,
τον ήχο του νερού όταν πλένεις τα χέρια σου στη βρύση τη μαρμάρινη,
ξέρεις,
τη βρύση τη μαρμάρινη που είναι στη πλατεία.
Προσπαθώ εδώ και καιρό να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους κυβερνώντες,
όλους τους κυβερνώντες κάθε ιδεολογίας και ψευτο-ιδεολογίας
που δε καταλαβαίνουν το πόνο που προξενούν.
Με τις ηλίθιες δικαιολογίες πως άλλη λύση δεν υπάρχει, οι δανειστές, οι Γερμανοί,
οι τροϊκανοί, οι τραπεζίτες, αυτοί που τα φάγανε, κάποιοι αόρατοι λωποδύτες που η Ελληνική δικαιοσύνη δε μπορεί να τεκμηριώσει κατηγορίες και τελευταίος, ο Τσοχατζόπουλος το μοναδικό εξιλαστήριο θύμα.
Και τελικά το βρήκα όταν είδα τα πόθεν έσχες των πολιτικών με τα δεκάδες ακίνητα και τα εκατομμύρια.
Ήταν γραμμένο στα βιβλία της ιστορίας στη Γαλλική επανάσταση, η Μαρία Αντουανέτα που αποκεφαλίστηκε χωρίς να καταλάβει το γιατί. Τι κι αν δεν έχουν ψωμί , να φάνε παντεσπάνι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου