Πιπίνα η πάπια

Πιπίνα έλεγαν τη λευκή πάπια με το γκρίζο φτερό. Η Πιπίνα ζούσε στη λιμνούλα που βρίσκεται μέσα στον Εθνικό κήπο, μαζί με τις άλλες πάπιες δυο κύκνους και μια οικογένεια χήνες, κολυμπούσε χαρούμενη στα γαλάζια νερά τις λιμνούλας.

Άνθρωποι κυρίως παιδάκια ερχόντουσαν και τάιζαν τις πάπιες και τα άλλα πτηνά. Ψίχουλα, σουσάμι από κουλούρια ήταν το κυρίως μενού. Μόλις έφταναν οι άνθρωποι όλη η παρέα των πουλερικών έφευγαν φοβισμένα στην άλλη πλευρά τις λιμνούλας και μόλις έβλεπαν τη τροφή δειλά δειλά πλησίαζαν και τσιμπούσαν τα ψιχουλάκια. Οι άνθρωποι φάνταζαν τεράστιοι στα μάτια μιας πάπιας και η μορφή τους ήταν αλλόκοτη, προκαλούσε φόβο.

Η Πιπίνα ξεπέρασε γρήγορα το φόβο της κι έτσι όταν πλησίαζαν άνθρωποι ενώ οι άλλες πάπιες έτρεχαν να κρυφτούν, η Πιπίνα έβγαινε μπροστά φτερούγιζε χαρούμενα και τραγουδούσε, πα πα πα πι, πι πα πα πι πι πι πι. Τα παιδιά γελούσαν και οι γονείς ήταν χαρούμενοι, γιατί τα παιδιά τους έμοιαζαν ευτυχισμένα. Έτσι η Πιπίνα έτρωγε τη μερίδα του λέοντος από τα ψίχουλα και μέρα με τη μέρα έβρισκε νέους τρόπους να διασκεδάζει μικρούς και μεγάλους, έμοιαζε να χορεύει μέσα στο νερό της λιμνούλας.

Τα καμώματα της πάπιας σύντομα έγιναν γνωστά σε πολύ κόσμο και η λιμνούλα με τις πάπιες μάζευε εκατοντάδες οικογένειες κάθε μέρα, ειδικά τις Κυριακές γινόταν σωστό πανηγύρι. Μέχρι και μικροπωλητές το πήραν χαμπάρι και πουλούσαν τροφή για τις πάπιες μα και μαλί τις γριάς, παγωτά, ξηρούς καρπούς, παιχνίδια, λούνα παρκ θύμιζε, η περιοχή της λιμνούλας.

Οι άλλες πάπιες οι δύο κύκνοι, ο χήνος η χήνα και τα τέσσερα χηνόπουλα, άρχισαν να δυσανασχετούν με τα καμώματα της Πιπίνας. Από τη μία ζήλευαν γιατί η Πιπίνα έτρωγε πολύ περισσότερο φαγητό μα και γιατί μονοπωλούσε το ενδιαφέρον των παιδιών. Μα από την άλλη δεν μπορούσαν να τιθασεύσουν το φόβο τους, από ένστιχτο μόλις έβλεπαν αυτά τα μεγάλα τερατόμορφα πλάσματα που ονομάζονται άνθρωποι, έτρεχαν να κρυφτούν. Αυτός ο φόβος είχε αποτυπωθεί στα γονίδια τους και όταν το είδος τους ζούσε ελεύθερο στη φύση τα βοηθούσε να επιζούν και να πολλαπλασιάζονται.

Έτσι λοιπόν περνούσαν οι μέρες με την Πιπίνα να είναι το αστέρι του κήπου και να προσελκύει τον κόσμο στη λιμνούλα. Ώσπου μια μέρα μετά το σούρουπο δυο μελαψοί άνδρες πλησίασαν τη λίμνη, η Πιπίνα άρχισε να τους κάνει παιχνίδια, "πα πα πα" έκανε ο ένας και άπλωσε το χέρι του. Η Πιπίνα πλησίασε νομίζοντας πως έχει τροφή και ήθελε να φάει από το χέρι του, αυτός την άρπαξε, με μια κίνηση της έσπασε το λαιμό και την έριξε σε ένα σάκο που κρατούσε.

Επιτέλους θα φάμε Σουμπαχάν είπε ο ένας άνδρας στον άλλο, πάμε στο εγκαταλελειμμένο σπίτι που κοιμόμαστε να την ψήσουμε..... Είχανε τρεις μέρες να βάλουν κάτι στο στόμα τους πεινούσαν.



Αφιερωμένο στο μετανάστη που είχα δει πριν από χρόνια στο Άλσος της Νέας Φιλαδέλφιας να σπάει το λαιμό μιας πάπιας και να τη βάζει σε μια νάυλον σακκούλα, μετά άρχισε να τρέχει. Μπορεί να αγαπάω τα ζώα μα αγαπώ και τους ανθρώπους και ξέρω τι σημαίνει να πεινάς.