Διαβάζοντας το post της φίλης μου της Συνοδοιπόρου θυμήθηκα την ιστορία που θα σας διηγηθώ.Ήξερα κάποιον, δε μπορώ να θυμηθώ το όνομα του, που μονίμως είχε κολλημένο στο αυτί του ένα τρανζιστοράκι, το κεφάλι του είχε μια κλίση 90 μοιρών προς τα δεξιά και άλλοτε άκουγε μουσική, άλλοτε ποδοσφαιρική μετάδοση, μονίμως με το ραδιόφωνο στο αυτί, ψύχωση.
Μιά φορά κάποιος του πήρε το τρανζιστοράκι και το έσπασε.
Αυτός συνέχισε να έχει το χέρι στο αυτί το κεφάλι γερμένο δεξιά, άρχισε να παραμιλάει, μετά άρχισε να τρέμει πάντα στην ίδια στάση, μέχρι που ξεκίνησαν σπασμοί και έπεσε στο έδαφος.
Κάτι σαν επιληπτική κρίση.
Τον συνεφέραμε μετά από πολύ ώρα, το χέρι του δεν άλλαξε στάση ούτε για λίγο, μόνιμα στο αυτί σα να κρατάει το ραδιόφωνο και το κεφάλι γερμένο στο πλάι.
Μετά από μερικές μέρες τον ξαναείδα, είχε καινούργιο ραδιόφωνο.
Άλλαξα συνήθειες και για αρκετά χρόνια δεν έτυχε να τον δώ, ώσπου πρίν απο λίγο καιρό μπήκα σε ένα λεωφορείο και ακούω μιά φωνή πίσω μου
" ε φίλε τι κάνεις με θυμάσαι είμαι ο ..."
τον αναγνώρισα
"τί κάνεις" του λέω
"παντρεύτηκα έχω και δύο παιδιά" μου είπε και έβγαλε να μου δείξει φωτογραφίες της οικογένειας του.
Τότε το πρόσεξα, φορούσε walkman.
4 σχόλια:
m.blanco συγκινήθηκα με την ιστορία σου.
Του σπας τα χέρια του γελοίου που του έσπασε το τρανζιστοράκι, ή δεν του τα σπας;
του σπας και το κεφαλι ( συνεχεια στο σχολιο της συνοδ.)
μη δουμε κατι περιεργο ή κατι που βγαινει απο τα δικα μας προτυπα.. αμεσως να το χαλασουμε.... χωρις να ρωτησουμε τι και πως και γιατι το κανει ο αλλος.....
καλο απογευμα :)
Θέλει και ένα άλφα επίπεδο για να αποδεχτούμε το διαφορετικό... Αχ ψιλά γράμματα τώρα συζητάμε...Καλό βράδυ!
Παρά το ότι αυτή η περίπτωση αποτελεί εξαίρεση ο βασικός λόγος που δεν αποδέχονται τη διαφορετικότητα είναι ο φόβος.
Το άτομο που έσπασε το τρανζιστοράκι είναι τόσο ασήμαντο που δεν μπορώ να θυμηθώ καθόλου τη μορφή του.
Δημοσίευση σχολίου